سلام و عرض ادب، چطوری داداش خوبی یا نه؟

امروز میخوام درباره یک موضوع خیلی مهم صحبت کنم که حس میکنم خیلی از آدما مخصوصا آدمایی که مذهبی ترن خیلی توی این زمینه مشکل دارن و خیلی درباره ی این موضوع اشتباه فکر میکنن حتی اگر خودشون هم به این موضوع اگاه نباشن!

تابحال شده به این فکر کنی که ی نفری که میره ی آزمونی رو میده و مثلا ۵ بار رد میشه اما بار ۶ ام قبول میشه علتش چیه؟ ببین هر ۶ بار آزمونی که میده دقیقا شرایطش عین قبله ها، یعنی ن کتاب جدیدی اضافه شده نه سهمیه ای هستش و ن هر چیز غیر معمول دیگه ای تو فکرش رو کنی ممکنه اتفاق افتاده باشه که طرف بار ۶ ام قبول شده باشه! نه همه چی یکسان و عادلانه هستش و فقط سوالات ازمون ها عوض میشه که اونم طبیعی هست

به نظر من اصلی ترین علتش اینه که اینبار اون شخص واقعا تمام تلاشش رو کرد و ۱۰۰ خودش رو گذاشت!

وگرنه دفعات قبلی هم توکل میکرد، به همه میگفت دعا کنید، خودشم دعا میکرد، صدها نذر و عهد هم میبست اما بازهم قبول نمیشد!

و اگر واقعا ۱۰۰ خودش رو نمیزاشت اینبار هم قرار نبود قبول بشه!

البته ی موقعی هست که ی چیزی شاید به خیر آدم نباشه ها! اونو منظورم نیست!

حالا ی سوال دیگه، به نظر شما ۱۰۰ خود رو گذاشتن یعنی چی؟ بزار توی این مثالی که زدم توضیح بدم

ببین این بنده خدا هربار که ازمون میداد روزی ۳،۴ ساعت بیشتر درس نمیخوند، اصلا سوالات سالهای قبل یا تست هارو‌ مرور نمیکرد و همینجوری یلخی میرفت جلو و به زعم خودش به خدا هم توکل میکرد و ۲۰۰۰ تا هم نذر میکرد و هردفعه هم نمرش کامل نمیشد!

اما اینبار روزی ۸ الی ۱۰ ساعت خوند! تست زد، سوالات سالهای قبل رو هم مرور کرد، توکل هم کرد، ی سری نذرهای معمولی هم کرد و قبول شد!

تفاوتش رو متوجه شدی؟ بعضی موقع ها ما بهای کامل ی چیزی رو نمیپردازیم و اون خواسته محقق نمیشه بعد بجای اینکه یقه خودمون رو بگیریم و اشتباه هات خودمون رو تصحیح کنیم، بجاش میگردیم دنبال عذر و بهانه و یقه ی خدارو میگیریم!

ببین توکل و توسل و نذر و ... همشون خوبه اوکی؟ اما آیا کافیه؟ نه اصلا!

امروز اگر من مهارتی دارم که به واسطش دارم کسب درامد میکنم بخاطر اینه که وقت گذاشتم، تلاش کردم و تا تهش رفتم و وقت لازم رو براش گذاشتم!

یا امروز اگر اون فرد آزمون دهنده توی آزمونی قبول شده و اونجایی که میخواست داره کار میکنه بخاطر اینه که وقت گذاشته، سبک زندگیش رو جوری تنظیم کرده که به خواسته ش برسه! خودشو از صدتا مراسم و چیزای چرت و پرت محروم کرده و ... که نتیجش این شده تا به خواستش برسه!

چی میخوام بگم؟ میخوام بگم که برادر یا خواهر عزیز من که داری این پست رو می‌خونی! اگر میخوای عادت بدی مثل تماشای پورن و خودارضایی رو کنار بزاری 

باید و باید بهای کاملش رو بدی!

با گریه و ناله به درگاه خداوند مسئله حل نمیشه! 

با جو گیر شدن و تصمیمات احساسی مشکل حل نمیشه!

بلکه با یک سبک زندگی اصولی، یک برنامه ریزی مناسب و یک روتین مناسب این مسئله حل میشه! چرا؟ چون این عادت بد یک مسئله مادی و فیزیکی هست و ربطی نداره که بگی خب توبه میکنم تا خدا منو ببخشه دیگ خداهم ارحم الراحمینه و میبخشه!

ببین اوکی خدا تورو بخشید حله، اما ایا بخشش خدا مانع این میشه که حال تو بد نشه؟ ایا بخشش خدا مانع این میشه که عذت نفس و اعتماد به نفست له نشه؟ ایا بخشش خدا باعث میشه که اعتبار و ارزشت پیش خودت کم نشه؟

اره میتونی عذاب وجدان ناشی از اینکه این مسئله گناه هست و پیش خدا شرمنده شدی رو از سر خودت برداری، اما ایا این قضیه روی خودت و شخصیت و هویتت تاثیری نمی‌زاره؟؟؟

میدونی حرف من چیه؟ من میگم اینکه خدا مارو میبخشه و تلاشمون براش مهمه اوکی 

اما آیا بعد از انجام این عادت بد پیش خودمون اعتباری برامون میمونه؟

آیا بعدش این حس که بیا بازم رفتم گند زدم به زندگیم اذیتت نمیکنه؟

آیا اینکه پرچمت پیش خودت بالا نباشه و خودت خودتو قبول نداشته باشی اذیتت نمیکنه؟

تو خودت، خودت رو قبول نداری بعد توقع داری آدما قبولت داشته باشن؟

ببین ی نفر اگر بیاد ی چک محکم بزنه تو صورتت واکنشت چیه؟ باهاش دعوا میکنی درسته؟

خب یکی هست که سالهای ساله که تورو از همه چی محروم کرده چک زدن که بماند!

یکی هست که سالهای ساله تورو حرف خور هرکس و ناکسی کرده!

و اون شخص خود تو هستی! واکنش تو نسبت به این شخص چیه؟