به نام خدا روز هجدهم رو شروع میکنیم

سلام، چه خبرا؟

میگم تابحال به این فکر کردی که مقصر این شرایط زندگی و ادامه دار شدن این عادت بد کیه؟ 

من حس میکنم اکثر آدما اینجورین که میگن محیط، خانواده، شرایط بد، محل زندگی و خدا عامل این بودن که من به این وضعیت کشیده بشم!

ببین اول میخوام برات جا بندازم که چرا وجود این تضاد توی زندگیت لازم بود و دوم میخوام بهت بگم که روش های رشد و پیشرفت کردن چند نوعه و سومم میخوام بهت بگم که مقصر واقعی شرایط بدت کیه؟

بریم سراغ جواب سوال اول و دوم باهم: چرا وجود این تضاد برای زندگیت لازم بود؟ و روش های رشد و پیشرفت چند نوعن؟
بیین به نظرم علت وجود این تضاد توی زندگی تو این بود که به وسیله ش خداوند تورو هدایت کنه به یک سری مسیرهایی که بتونی هم این عادت بد رو ترک کنی و هم ی شخصیت فوق العاده با ده ها ویژگی مثبت بدست بیاری یا ده ها ویژگی منفی دیگه رو حذف کنی!

تا حالا به این فکر کردی که چقد موهبت به واسطه این قضیه وارد زندگیت شده؟ 

مثلا خوده من، درسته خیلی سخت بود ترک کردن اما انقدر شخصیت توپی ساختم که به نظرم واقعا ارزشش رو داشت که اون همه سختی بکشم

من ی ادمی بودم که نه مهارت خاصی داشتم، نه انگیزه درس خوندن داشتم، نه عذت نفس و اعتماد به نفس خاصی داشتم، نه آرامشی داشتم، نه ب اون شکل اعتبار و ارزشی پیش خودم داشتم، و کلا از همه نظر ی جورایی داغون بودم اما الان چی؟ ایا الان هم وضعیت همینه؟ نه اصلا و ابدا!

خداروشکر به جز قضیه درس که بکارم نمیومد و از کاردانی به بعد ادامه ندادم توی بقیه مسائل ی جور خداوندگاریم برای خودم و همه ی اینا بخاطر این عادت بد بود که خداوند ذره ذره منو هدایت کرد و گفت فلانی اگر میخوای عادت بدت رو ترک کنی یا باید ی درسی بخونی یا باید ی مهارتی یاد بگیری و به واسطش بری سرکار تا روزی ۸ تا ۱۰ ساعت وقتت پر بشه! چون ذهن آدم بیکار جایگاه شیطانه، منم گفتم چشم و رفتم مهارت یادگرفتم که الان مشغول هم هستم و خداروشکر درآمدمم خوبه!

خب ی سوالی؟ منی که نه تو خانواده ی پولداری بودم نه آدم درس خونی به اون شکل بودم (چون علاقه نداشتم به رشتم و زمینه درس خوندمم فراهم نبود) اگر به این هدایت خدا گوش نمیدادم الان وضعیتم چی بود اگر اصن این عادت بد رو نداشتم که خدا به واسطش منو هدایت کنه چی وضعیتم چطور میبود الان؟؟؟
باید آواره ی کجا ها میشدم تا ی کار ی پیدا کنم که فقط دهنم سرویس شه، تهشم پولی ندن به اون صورت!

در زمینه اعتماد به نفس عذت نفس هم که گفتم خیلی خوب شدم و خیلی ارتباطم با دیگران و خودم خوبه و دیگه اصلا ترسی ندارم از اینکه تو ی شرایطی قرار بگیرم که به اصطلاح چندتا ادم گنده تر از من توی اون جمع باشن! بعضیا این اعتماد به نفس و عذت نفس رو از بچگی توی خانواده ای که دارن بدست اوردن و نمیفهمن که نبودش چیکار میکنه با آدم و چقد سخته بدست اوردنش!

آرامش هم که نگم برات دیگه ۹۸ درصد تایما درونم آرومه و با خودم در صلحم و صدایی که درونم هست و صحبت میکنه، میگه که همه چی خیر خواهد شد مثل چیزای دیگه ای که باور کردنش برات سخت بود که درست بشن، اما شدن!

درونم همش امید و آرامش هستش و زیاد دغدغه چیزی رو ندارم و میدونم تهش خیره مطلقه!

خب حالا جواب سوال دوم: روش های پیشرفت کردن چند نوعن؟ ببین طبق چیزی که من متوجه شدم آدما معمولا دو دسته میشن و اینو یا خدا براشون خواسته یا محیط و وضعیتی که توش بدنیا اومدن این رو ازشون میطلبه تا اینجوری باشن و رشد کنن!

دسته ی اول آدمایی هستن که توی ی خانواده ی حامی و خوب بدنیا میان که خانواده از نظر مالی و احساسی و عاطفی همه جوره ساپورت میکنن بچه شون رو و تربیتشون هم خوب بوده، خب این آدما خیلی راحت میرن جلو و پیشرفت میکنن و به خواسته های مادیشون هم میرسن، در کل توقع خدا از این دسته از آدما کمتر هم هست چون واقعا کار شاخیم نکردن! چرا؟ چون همه چی از اول فراهم بوده و اینا فقط از اون وضعیتی که داشتن خوب استفاده کردن و موفق شدن!

- دسته ی دوم آدمایی مثل من و شما هستن که تقریبا ۷۰ یا ۸۰ درصد اون شرایط رو حداقل نداشتیم! یعنی چی؟ یعنی احتمالاً نه خانواده ی ساپورت کننده ای به اون شکل داشتیم و نه توی محیطی بودیم که مثلا ارامش باشه توش، و احتمالا ساپورت ها هم تهش مادی بوده تازه اگر پولی بوده باشه!

این دسته از ادما که ما باشیم هدایت خداوند خیلی بیشتر شامل حالمون میشه به شرطی که حق پذیر و تسلیم خدا باشیم
ما معمولا عادت های بدمون اصطلاحا تابو تر هستش و اون دسته اول خیلی راحت به خودشون اجازه میدن که ماهارو قضاوت کنن! در حالی که خودشون شاید وضعشون خراب تر باشه ولی خبر ندارن!
مثلا من خودم خیلی از این بچه مذهبیا رو دیدم که این غیر مذهبیا رو خیلی قضاوت میکنن اما نمیدونم باورتون میشه یا نه اکثرشون آدمای تنگ نظر و حسودین، خیلیم اهل غیبت و قضاوتن!
در حالی که اینا هم گناه کبیره محسوب میشه اما این افراد خودشون رو معصوم میدونن و بقیه رو شیطان!

خب حالا بزار اینو بیشتر توضیح بدم که چرا هدایت خداوند بیشتر شامل حال ما میشه؟ ببین به نظر من به میزانی که شرایطتت سخت بوده همون قدر هم خدا بهت حال میده از مسیر ساده تر!

پس درسته شرایطت سخت بوده اما خداوند برای تو هم جبران میکنه حتی بهتر از اون ادما! به شرطی که حق پذیر باشی و تنبلی نکنی!

حالا بزار ی مثال از خودم بزنم، ببین من همزمان با چندتا چیز درگیر بودم توی ترک این عادت بد! برای همینم ترک کردنم یکم طولانی شد انگار، اما مطمئن هستم که چند سال آینده خداوند قراره معجزه رو با همین هدایت هایی که منو کرده توی زندگیم رقم بزنه و ذره ای از این بابت شک ندارم!

برای مثال تو ترک عادت بدی مثل پورن و خودارضایی اکثر افراد فقط با جنبه نیاز جنسی درگیری دارن و سر همین اگر بتونن محرک هارو حذف کنن تمومه! میتونن ترک کنن!

اما برای من چی؟ این نیاز جنسی فقط ی بخشش بود! بخش دوم تنهایی بود که من توی خونه تنها بودم و خواهر و برادریم نداشتم که پیشم باشه همه رفته بودن سر زندگیشون!

مسئله بعدی این بود که توی ی محیط کوچیک بودم که یدونه ادم درست که بشه پیدا کرد توش نبود و از این جهت هم من تنها بودم!

مسئله ی بعدی افسردگی ای بود که یکمیش انگار ژنتیکی در من بود!

مسئله ی بعدی خانواده و این چیزا بود که اصلا انگار من زیاد وجود خارجی نداشتم براشون!

مسئله ی بعدی کارم بود که فیزیکی نبود و محیط کارمم توی خونه بود! همینم باعث میشد که ۲ تا همکار رو هم نبینم و اینم ی دردسری باشه! شاید بپرسی چرا تو خونه کار میکنی خب برو محل کارت کار کن، سوال خوبیه! اما محل کارم تا من ۶۰۰ کیلومتر فاصله داره و من دورکار هستم و زندگی توی شهر محل کارم به شدت هزینه اوره و تنهایی رو هم چندبرابر میکنه برام!

در کل نیاز ی بخش کوچیکی بود اما این چیزاهم درهم تنیده شده بود و همه چی رو خیلی سخت تر کرده بود!

ی نصیحتی هم بزارید کنم به نظرم هیچکس رو به خاطر عملش قضاوت نکنید چون ممکنه واقعا در حال تلاش برای ترکش باشه اما هنوز راهش رو پیدا نکرده باشه!

خب حالا بریم سراغ جواب سوال اصلیمون که چرا مسئول ادامه دار شدن این عادت بد ۱۰۰ درصد خود تو هستی؟

ببین اینکه ما به هر نحوی توی ی شرایطی بزرگ شدیم که خوب نبود و باعث شد که به این عادت های بد کشیده بشیم این قطعا مقصرش ما نبودیم و کاریم از دستمون نمیاد که براش انجام بدیم
اما ایا ادامه دادن این عادت های بد، وقتی خداوند راهش رو داره به ما نشون میده که چطور ترکشون کنیم کار درستیه؟
قطعا نیست درسته؟ اینکه ما توجیه کنیم کارامون رو قطعا غلطه!

البته باید اینو بگم که منظورم از ادامه دادن مسیر اشتباه این هستش که تو میدونی داری اشتباه میکنی اما بازم برای خودت توجیه میکنی یا شرایط رو مقصر میدونی تا مسئولیت گردن نگیری! این اشتباهه!

اما روش درست چیه؟ روش درست اینه که آدم به این درک برسه که اقا من جز گروه دوم هستم و خداوند قراره اینجوری با تضاد ها منو رشد بده، پس تسلیمش میشم و اجازه میدم که منو هدایت کنه! و توی این پروسه هم مسئولیت کامل تغییر رو بر عهده میگیرم! که این مسئولیت یعنی اینکه این رفتارهای ناشایست رو با روش هایی که خداوند منو به سمتش هدایت میکنه ترک کنم!

و این موضوع که احتمال زمین خوردن هم هست رو میپذیرم چرا؟ چون من هنوز کاملا مسیر رو نمیشناسم و اگر ۱۰۰ خودم رو گذاشتم و با این وجود زمین خوردم، اشکالی نداره و خودم رو میبخشم! و بلند میشم و دوباره راه های دیگه رو تست میکنم! انقدر اینکارو میکنم تا موفق بشم!

بیین هرچیز دیگه ای غیر از این اگر باشه مسئولیتش با خودته!
تو اگر ۱۰۰ خودت رو گذاشتی و ناخواسته و سر بی تجربگی یا دیگه واقعا حتی با جلوگیری از خودت به هر نحوی، بازم زمین خوردی باید خودت رو ببخشی و بلند شی و دوباره ادامه بدی!

ببین من نمیخوام توجیه کنم الکی که مثلا نفس اماره ی ادم پرو بشه که توجیه کنه کاراش رو 
اما ترک عادت بدی مثل این قصیه خیلی سخته باور کنید! یعنی کافیه نخوای بهاش رو کامل بدی، مطمئن باش که زمین میخوری دوباره!
اما امکان پذیره چرا؟ چون من تونستم، چون خیلیای دیگه تونستن

اگر برای من شده با اون همه چیز میزای دیگه پس برای تو ام میشه 

پس بچه سوسول بودن رو کنار بزار و مسئولیت کامل زندگیت رو بر عهده بگیر!